ΤΙΝΑ, τοκογλύφοι, λοχίες, ντόπια οικονομική ολιγαρχία και λαϊκή κυριαρχία.5.3.2010
«Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη "φωνή του κυρίου της’’».Ανδρέας Παπανδρέου, εφημερίδα Εξόρμηση, Μάρτιος 1977
Η διάσημη θατσερική ιαχή ‘there is no alternative’ (ΤΙΝΑ) των αρχών της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησε τη νικηφόρα προέλαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού επί των υλικών και θεσμικών κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας, όπως είχαν αποτυπω
θεί κατά την περίοδο
1945-1975 στο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο, στους κοινωνικούς σχηματισμούς της δυτικής Ευρώπης. Οι κατευθυντήριες γραμμές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής κωδικοποιήθηκαν και εγγράφηκαν ως δογματικές καταστατικές αρχές της ευρωπαϊκής περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση των ανωτέρω αρχών εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως συμπυκνώνονται στη
Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο
Σύμφωνο Σταθερότητας και στο εγχείρημα της
Ο.Ν.Ε. Το κοινωνικό έλλειμμα, αίτιο και αποτέλεσμα του δημοκρατικού ελλείμματος, χαρακτηρίζει τη συγκρότηση και τις πολιτικές της ίδιας της Ε.Ε.
Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ αντανακλούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στοχεύοντας στους λεγόμενους
«αδύνατους κρίκους» του συστήματος της ευρωζώνης, δηλαδή τους εθνικούς σχηματισμούς της
Πορτογαλίας,
Ιταλίας, της
Ιρλανδίας, της
Ελλάδας και της
Ισπανίας (που στη γλώσσα των χρηματιστών ονομάζονται
PIIGS), ακριβώς επειδή η λογική και οι πολιτικές της ευρωζώνης αντανακλούν και αναπαράγουν το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών της Ευρώπης. Ακριβώς επειδή η λογική του
σκληρού ευρώ στρέφεται εναντίον της ισόρροπης ανάπτυξης της ευρωζώνης και της πραγματικής σύγκλισης, ενισχύοντας περαιτέρω τις ισχυρές οικονομίες εις βάρος των πιο αδύναμων, αλλά και μεταφέροντας πλούτο προς τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Οι διάφοροι ευρωγραφειοκράτες,
κομισάριοι και
λοχίες του
διευθυντηρίου των
Βρυξελλών, επιχειρούν και δυστυχώς επιτυγχάνουν – μέχρι τώρα - να επιβάλλουν τις αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές πολιτικές τους στις εθνικές κυβερνήσεις (πολλές από τις οποίες με μεγάλη προθυμία έτσι κι αλλιώς τις εκτελούν), με στόχο να πληρώσουν την κρίση τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα. Αυτός είναι ο πυρήνας της αστικής στρατηγικής στη συγκυρία, αυτό υπαγορεύουν οι «αγορές».
Πρόκειται για μια επιχείρηση γιγαντιαίας αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου σε βάρος των «από κάτω» και υπέρ των «από πάνω», με στόχο την κρίση του καπιταλισμού να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Ειδικότερα η χώρα μας βρέθηκε στο επίκεντρο των επιθέσεων διότι πράγματι ανήκει στους αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της ευρωζώνης και επιπλέον διότι μόλις έχει εκλεγεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ, με διακηρυγμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε μια κατεύθυνση αναθέρμανσης της οικονομίας, τόνωσης της ζήτησης και αύξησης των δημοσίων δαπανών, δίνοντας ένα
«κακό παράδειγμα» για τα συμφέροντα των αγορών στην Ελλάδα και διεθνώς. Τα ανωτέρω σε συνδυασμό με τη θέση του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ στην προεδρία της
Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και τη θέση του Κινήματος στις πρόσφατες ευρωεκλογές
για ανάγκη αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας, οδήγησαν τμήματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας στην άσκηση πρωτοφανών συνεχών πιέσεων στη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση προκειμένου να αναιρέσει το πρόγραμμά της και να υποχωρήσει από τις δεσμεύσεις της στον ελληνικό λαό.
Η διεθνής οικονομική κρίση είναι βέβαια αναμφισβήτητη και η θέση της χώρας μας στη σημερινή συγκυρία φαίνεται ιδιαιτέρως δύσκολη. Όμως ας δούμε τα στοιχεία: το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του
179% του ΑΕΠ ενώ της ευρωζώνης κατά μέσο όρο
175%. Μια σειρά «συνετών» δε κρατών μας ξεπερνούν κατά πολύ:
Ολλανδία 234%, Ιρλανδία
222%, Βέλγιο
219%, Ισπανία
207%, Πορτογαλία
197%, Ιταλία
194%. Μάλλον δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλύτερα από εμάς.
Το κύριο πρόβλημα της χώρας, ωστόσο, δεν είναι το δημοσιονομικό αλλά το παραγωγικό και αναπτυξιακό. Κι ακόμα, είναι προφανές ότι τα
λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν θίγονται αυτοί που τα ιδιοποιήθηκαν είτε παράνομα είτε νόμιμα. Διότι, σε τελική ανάλυση, η μεγάλη λεηλασία ήταν «νόμιμη». Ήταν το
αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών που ευνοούσαν τους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους σε βάρος των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων. Το διεθνές και εγχώριο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγιδευμένο και το ίδιο στα αδιέξοδα ενός
συστήματος – φούσκα, επιζητεί ακόμα και σήμερα διέξοδο κάλυψης των ζημιών και νέας κερδοφορίας, όχι στην παραγωγή, ούτε καν στις αγορές, αλλά στην άνοδο των επιτοκίων των χρεών των κρατών, ιδιαίτερα τώρα που το πολιτικό προσωπικό είναι προσηλωμένο με θρησκευτικό φανατισμό στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.
Τα μέτρα που εξήγγειλε πρόσφατα η Κυβέρνηση σηματοδοτούν την
πλήρη διάψευση των προεκλογικών εξαγγελιών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ήρθαν, μάλιστα, να ολοκληρώσουν μια σειρά από αντιφατικά μηνύματα των πρώτων 100 ημερών που έστελνε η κυβέρνηση και τα οποία υπήρξαν απλώς η εκδήλωση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, στο χώρο της
Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά και στο επίπεδο του
Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος όπως εκδηλώθηκε στη μοναδική μέχρι σήμερα συνεδρίαση του οργάνου μετά τις εκλογές. Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης είχαν αρχίσει άλλωστε από πολύ νωρίς να μιλάνε για
«κίνδυνο χρεωκοπίας», για «Τιτανικό». Έριξαν ματωμένο κρέας στη θάλασσα και τώρα απορούν που μαζεύτηκαν καρχαρίες.
Η παρούσα συγκυρία επικυρώνει μια πορεία επικράτησης εντός του ΠΑΣΟΚ της αστικής συνιστώσας
σε βάρος της σοσιαλιστικής, νοούμενες ως αντικειμενικές τάσεις-κατευθύνσεις, ως σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης κοινωνικών τάξεων και ομάδων, πέραν των επιμέρους υποκειμενικών ομαδοποιήσεων και συσπειρώσεων. Η ριζοσπαστικοποίηση της περιόδου 2008-2009,
με αποκορύφωμα τη θέση περί αναθεώρησης του συμφώνου σταθερότητας στις ευρωεκλογές και το προεκλογικό πρόγραμμα περί αναθέρμανσης της οικονομίας και κεϋνσιανής έμπνευσης πολιτικών ενίσχυσης της ζήτησης και αύξησης των δημοσίων δαπανών, σύντομα αποδείχθηκε αβαθής και έωλη. Το πρόγραμμα σταθερότητας, η
επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία κρατικής αναπτυξιακής πολιτικής και την καθυστέρηση ή αδυναμία άμεσης κατάρτισης ενός κοινωνικά δίκαιου αναδιανεμητικού προοδευτικού φορολογικού συστήματος, αντικειμενικά στηρίζουν την οικονομική ολιγαρχία του τόπου, χτυπώντας την κοινωνική συμμαχία που στήριξε την κυβέρνηση και εκφράζει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ.
Καταστρατηγεί υπέρ της άρχουσας τάξης την αρχή της
λαϊκής κυριαρχίας θεμελιώδη καταστατική αρχή κάθε ευρωπαϊκού συντάγματος και ιδρυτική αρχή του
Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, σύμφωνα με τη διακήρυξη της
3ης Σεπτέμβρη.
Την ίδια στιγμή, το κράτος, που υποτίθεται ότι βρίσκεται σε «πόλεμο», μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι. Στο σκληρό δημόσιο οι απαραίτητες αλλαγές καρκινοβατούν στην αναζήτηση του τέλειου συστήματος. Σε πάρα πολλούς δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις
υπάρχουν ακόμα οι διοικήσεις της Ν.Δ. που συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους ή απλώς αδιαφορούν με τραγικές συνέπειες και στις δυο περιπτώσεις για το δημόσιο συμφέρον. Καμία πραγματική άρση των συνεπειών της δεξιάς άλωσης του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν έχει πραγματοποιηθεί.
Η κατάσταση στο εσωτερικό του Κινήματος είναι εξίσου αποκαρδιωτική: το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμμα βρίσκεται σε
ιδιότυπη αναστολή λειτουργίας, τα στελέχη και τα μέλη του αγνοούνται, όταν δεν χλευάζονται, από ένα μηχανισμό που λειτουργεί με όρους φεουδαρχικού τύπου. Τα αιρετά κομματικά όργανα δεν έχουν καμία δυνατότητα παρέμβασης στη χάραξη της πολιτικής, οι τάσεις και τα ρεύματα είναι αποκλεισμένα, η βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. περιθωριοποιείται και, μοιραία, αποστασιοποιείται. Με ανακοίνωση μας, την 1η Οκτωβρίου 2009 και ενόψει των επικείμενων εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, προειδοποιούσαμε μεταξύ άλλων ότι το
διευθυντήριο μαζί με την
παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και με τμήματα της
κατεστημένης πολιτικής ελίτ της χώρας, θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις προς την κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να ασκήσει πολιτική στη βάση του Συμφώνου Σταθερότητας. Όμως η δύναμη για ένα σοσιαλιστικό κίνημα δεν είναι οι
«κάλπικοι και εφήμεροι φίλοι» των Μ.Μ.Ε., αλλά ο οργανωμένος δρων λαός, οι κομματικές του οργανώσεις, τα συνδικάτα και τα κοινωνικά λαϊκά κινήματα.
Ο λαός καλείται σήμερα να πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την κρίση για την οποία ουδεμία ευθύνη φέρει. Η
επιδρομή εναντίον του λαϊκού εισοδήματος δεν θα ανορθώσει τα οικονομικά του κράτους, αντίθετα θα βυθίσει τη χώρα σε ακόμα χειρότερη ύφεση. Οι θυσίες που μας ζητούν οι αδηφάγες καπιταλιστικές αγορές δεν είναι μόνο άδικες, αλλά δυστυχώς θα αποδειχθούν και αναποτελεσματικές.
Το επόμενο αίτημά τους θα είναι η γενική εκποίηση της χώρας, ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας και η – στο όνομα της ανταγωνιστικότητας – μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα μαζί με απολύσεις στο δημόσιο. Αυτός ο δρόμος πρέπει να ανακοπεί! Άμεσα με
λαϊκές κινητοποιήσεις, με τη συγκρότηση απεργιακών ταμείων και περιφρουρούμενες απεργίες. Και για να υπάρξει προοπτική για το λαό και τη χώρα, μέσα από ένα μεγάλο κίνημα επαναφοράς στην πολιτική των αποφάσεων για το μέλλον μας που ιδιοποιούνται σήμερα οι αγορές και τα διευθυντήρια, οι καρχαρίες και οι λοχίες του νεοφιλελευθερισμού.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι το κόμμα των αγροτών, των εργατών, των υπαλλήλων, των νέων, των φοιτητών, των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, των επιστημόνων και των αυτοαπασχολουμένων. Είναι η έκφραση της ελπίδας και της προοπτικής του λαού μας, δίνοντας δημοκρατικά και σοσιαλιστικά περιεχόμενα στην
«αγωνία αυτού του τόπου για ζωή»... Δεν είναι και δεν θα γίνει το κόμμα του
διευθυντηρίου, των
τραπεζιτών, του
ΣΕΒ, των
κάθε λογής παπαγάλων των συμφερόντων. Η κυβέρνηση, λοιπόν, αντί να ακούει σήμερα τον άθλιο χλευασμό των εκπροσώπων του γερμανικού καπιταλισμού, θα έπρεπε να ζητήσει εδώ και τώρα τις αποζημιώσεις για τα θύματα και τις καταστροφές που υπέστη ο ελληνικός λαός από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, το δάνειο της κατοχής που πληρώσαμε με πείνα. Αντίθετα, όμως, φαίνεται σήμερα να επιλέγει να ακούει διάφορους απίθανους εκπροσώπους του γερμανικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου να λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να πουλήσει τη γη της, τα νησιά της κλπ. Θυμίζοντας την πρόταση ενός παλαιότερου πρωθυπουργού της χώρας που ακόμη επιμένει να εκφοβίζει το λαό προσφέροντας, παραδόξως, απλόχερη στήριξη στη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης…
Απαίτηση του ελληνικού λαού είναι η εθνική, κοινωνική, δημοκρατική, παραγωγική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση της χώρας, όπως εκφράστηκε με τη μεγάλη λαϊκή νίκη στις εκλογές της
4ης Οκτωβρίου και την εκλογική συντριβή της Δεξιάς. Κριτήριο των πολιτών και μέτρο αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου είναι η πορεία ανασυγκρότησης της χώρας με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες.
Εθνικό συμφέρον δεν είναι το καπιταλιστικό συμφέρον μεταμφιεσμένο στο ουδέτερο υπερταξικό συμφέρον της χώρας. Εθνικό συμφέρον είναι ότι ταυτίζεται με τα συμφέροντα του λαού και με το αναφαίρετο δικαίωμα της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του. Γιατί το έθνος είναι ο λαός και όχι η οικονομική ολιγαρχία του τόπου. Με τα λόγια του ποιητή, εθνικόν είναι το αληθές. Όχι η προπαγανδιστική τρομοκρατία των κεφαλαιοκρατών...
Ζητάμε Αναθεώρηση του Προγράμματος Σταθερότητας. Ανάκληση των αντιλαϊκών και αντιαναπτυξιακών οικονομικών μέτρων. Η κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό στις 4 Οκτωβρίου 2009, προχωρώντας παράλληλα άμεσα στην πλήρωση νευραλγικών θέσεων του κρατικού μηχανισμού χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή και καθυστερήσεις.Αναθέρμανση της οικονομίας, κοινωνικός και αναπτυξιακός προσανατολισμός του κράτους, ανάκτηση του δημοσίου χώρου, συγκρότηση δημόσιου πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενίσχυση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, τόνωση της ζήτησης, στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενίσχυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσα από την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής, δίκαιο φορολογικό σύστημα, ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. και της δημόσιας παιδείας σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Έκδοση ευρωομολόγου με χαμηλό επιτόκιο για τη στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας από την επίθεση των τοκογλύφων των αγορών αλλά και ως απόδειξη της αυτονόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Πολιτικός έλεγχος και δημοκρατική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Μάχη για την κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
Κομβικές τομές για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας ενάντια στον παρασιτισμό.
Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας μέσα από την περιστολή της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, μέσα από την αποτελεσματική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την πραγματική φορολόγηση των διαφυγόντων επιχειρηματικών υπερκερδών.
Μαζική και αγωνιστική συμμετοχή των συντρόφων και φίλων του Κινήματος στις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων εναντίον της πολιτικής της λιτότητας.Άμεση συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. - Σύγκληση συνεδρίου θέσεων του κόμματος τον Μάιο 2010.
Πραγματοποίηση
συνεδρίου ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, εργατικών κομμάτων με πρωτοβουλία του Κινήματος στην Αθήνα, τον Μάιο 2010, με θέμα τη σοσιαλιστική απάντηση στην οικονομική κρίση, τη διάλυση της Ο.Ν.Ε., την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας και την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης.
Ο δρόμος δεν είναι ούτε ο απομονωτισμός ούτε η υποταγή στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Αγώνας για μια κοινωνική Ελλάδα, σε μια δημοκρατική Ευρώπη.
Το μέλλον θα είναι μακρύ...
Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ!ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΙΩΣ!ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΤΗΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ.ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ.ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣΠεριοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανένταχτων σοσιαλιστών για την Κοινωνική Δημοκρατία
http://www.neosagonistis.gr/
Από τον Παντελή Πασπαλά
θεί κατά την περίοδο 1945-1975 στο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο, στους κοινωνικούς σχηματισμούς της δυτικής Ευρώπης. Οι κατευθυντήριες γραμμές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής κωδικοποιήθηκαν και εγγράφηκαν ως δογματικές καταστατικές αρχές της ευρωπαϊκής περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση των ανωτέρω αρχών εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως συμπυκνώνονται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο εγχείρημα της Ο.Ν.Ε. Το κοινωνικό έλλειμμα, αίτιο και αποτέλεσμα του δημοκρατικού ελλείμματος, χαρακτηρίζει τη συγκρότηση και τις πολιτικές της ίδιας της Ε.Ε.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΝΝΕΔίτες Ο ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ!