...Όταν οι νόμοι σιωπούν μιλούν οι πέτρες….
(απόσπασμα από το βιβλίο του Α. Στρινμπεργκ "Μαύρες Σημαίες")
Από τους ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ και ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
Τελικά, σε αυτή τη χώρα για να αντέξουμε θα καταντήσουμε όλοι με ηρεμιστικά… Παρακολουθήσαμε (Δευτέρα, 12/01/09) την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στον ALTER, όπου μεταξύ άλλων παρουσίασε και θέμα για τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα.
Το ρεπορτάζ ακριβέστατο και τα γεγονότα κατά γράμμα.
Θυμηθήκαμε, οργιστήκαμε για τις πρακτικές που εφάρμοσαν τότε ΟΝΝΕΔ και κυβέρνηση Μητσοτάκη, είδαμε τα πρωτόδικα δις ισόβια του Καλαμπόκα να γίνονται 3 χρόνια φυλάκιση, ήρθε και ως κερασάκι στην τούρτα η αμετανόητη δήλωση του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου (τότε υπουργού Παιδείας) σχετικά με την... αναγκαιότητα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισής του ("ηθικού αυτουργού του εγκλήματος" της δολοφονίας του Τεμπονέρα, όπως τον είχε αποκαλέσει τότε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου)…
Αν και ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος αποποιείται της ευθύνης για τις επιθέσεις - ανακαταλήψεις στα σχολεία, λέγοντας ότι ποτέ δεν έδωσε τέτοια εντολή σε κανέναν, από την άλλη δεν δίστασε να υπερασπιστεί την πολιτική του ως υπουργός Παιδείας, δηλώνοντας ότι τη μεταρρύθμισή του η κοινωνία ακόμα και σήμερα τη θεωρεί αναγκαία.
Ε Λ Ε Ο Σ !
Μετά από 18 χρόνια, θρασύτατα θέλει να μας πει ότι 3 μήνες καταλήψεων 2.000 και πλέον σχολείων σε όλη την επικράτεια, 5 νεκροί, καθημερινές (τότε) συγκρούσεις και τελικά η παραίτηση του ίδιου και η αρχή της πτώσης της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ήταν αποτέλεσμα παρεξήγησης… ότι η επαναφορά της ποδιάς, η παρακολούθηση της συμπεριφοράς των μαθητών μέσα και έξω από τα σχολεία, η κατάργηση των μαθητικών γενικών συνελεύσεων και το πόιντ σίστεμ (ως μέθοδος αξιολόγησης των παιδιών), είναι μεταρρύθμιση που "θέλει" σήμερα η Ελληνική Κοινωνία!!!!
Μετά από 18 χρόνια δεν κατάλαβε τίποτα!!!
Αυτός είναι ο κύριος που η κυβέρνηση Σημίτη τον έκανε υφυπουργό προσδοκώντας σε μερικές χιλιάδες ψήφους, δείχνοντας σε όλους μας την παντελή έλλειψη ηθικής στην πολιτική και τη σήψη του συστήματος που τα ξεπουλά όλα στο βωμό της εκλογής.
Ο Σημίτης και η κυβέρνησή του πήραν την απάντηση από τη γενιά μας αλλά και από τον Ελληνικό λαό: ο ίδιος αναγκάστηκε σε παραίτηση από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και είναι πια παρελθόν, ενώ η φιλελεύθερη πολιτική του ακόμα μας στοιχειώνει.
Προς τιμήν του ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, περιθωριοποίησε εντελώς τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο, αφού πια δεν μετέχει σε κανένα όργανο του Κινήματος, δικαιώνοντας τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που ως μαθητές τότε μετείχαν στις κινητοποιήσεις μέσα από τη μαθητική παράταξη Π.Α.Μ.Κ. ενωμένοι μαζί με χιλιάδες άλλους μαθητές διαφόρων ιδεολογικών κατευθύνσεων.
Ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος οφείλει να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, αφού εκείνος δηλώνει "ανεύθυνος" για τις ανακαταλήψεις σχολείων, ποιος εξέδωσε τις εγκυκλίους που στάθηκαν το εφαλτήριο για αυτές από παρακρατικές ομάδες αγανακτισμένων νοικοκυραίων - ΟΝΝΕΔιτών, πράξεις που στην Πάτρα είχαν ως κατάληξη το φόνο του Νίκου Τεμπονέρα!
Αντίθετα με πολλούς άλλους, εμείς δεν ξεχνάμε! Ούτε τι σημαίνει Δεξιά, ούτε τις πρακτικές της! Και η αλήθεια μας είναι ο διαρκής αγώνας για την αναχαίτιση και ανατροπή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, για μία πολιτεία Δικαίου και Αρετής, για μια Δημοκρατική και Ελεύθερη Ελλάδα!
Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο Κώστας Λάμπος
(prodial21@gmail.com)
Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση οδήγησε, με την κατάργηση των εθνικών περιορισμών και οικονομικών συνόρων, καθ’ υπαγόρευση βέβαια του ηγεμονικού κεφαλαίου με όργανά του τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Διεθνή Τράπεζα, στην ενιαία διάταξη των διάφορων εθνικών καπιταλισμών, με την έννοια της ένταξής τους σε ένα ενιαίο στρατηγικό σχέδιο, που αποσκοπεί στον περιορισμό, και στην άρση των ενδοκαπιταλιστικών και διακαπιταλιστικών συγκρούσεων, για την από κοινού οργάνωση και την ενιαία αντιμετώπιση της σύγκρουσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας.
Αυτή η διαδικασία, αν και δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, έχει εντούτοις προχωρήσει αρκετά, ώστε να έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό ένα είδος ομογενοποίησης του παγκόσμιου καπιταλισμού, όσον αφορά τις διαδικασίες παραγωγής και κύρια όσον αφορά τις διαδικασίες ιδιοποίησης, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του παγκόσμιου «οικονομικού πλεονάσματος». Αυτή η κατάσταση, βέβαια, οδηγεί σε σταδιακή επιτυχία του στρατηγικού στόχου του ηγεμονικού κεφαλαίου με τη βίαιη απώθηση της ζωντανής Εργασίας τόσο από τη σφαίρα της παραγωγής, όσο και κύρια από τη σφαίρα της κατανομής του κοινωνικού πλούτου, με συνέπεια την οικονομική, κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση της Εργασίας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας και της ανθρωπότητας.
Δε κατάφερε εντούτοις, αυτή η ομογενοποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού να απαλλάξει το σώμα του καπιταλισμού από τη χαοτική φύση του και τις σύμφυτες με αυτή τη φύση του εσωτερικές αντιφάσεις του, οι οποίες εκδηλώνονται όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα με τη μορφή των διάφορων κρίσεων, που λειτουργούν ως οξείες λοιμώξεις, προσβάλλοντας ταυτόχρονα όλα τα μέλη και τα ζωτικά όργανα του παγκόσμιου καπιταλισμού, επειδή ακριβώς η κατάργηση των εθνικών περιορισμών και οικονομικών συνόρων λειτούργησε αποδυναμωτικά για το «ανοσοποιητικό» του σύστημα.
Η τρέχουσα κρίση του καπιταλισμού αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιάς τέτοιας «οξείας λοίμωξης» η οποία ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία και οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα καινούργιο μεσαίωνα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τόσο τα όρια όσο και την επικινδυνότητα του καπιταλισμού.
Αναμφισβήτητα, το ηγεμονικό κεφάλαιο, μερικές δεκάδες παγκόσμιας εμβέλειας επιχειρήσεις που ελέγχουν άμεσα ή έμμεσα την παγκόσμια οικονομία, προσπαθεί να ξεπεράσει και αυτή την κρίση με μια ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του πλούτου, πράγμα που φυσικά συνεπάγεται τον παραπέρα περιορισμό του αριθμού ακόμα και των καπιταλιστών διεκδικητών του, και να ενισχύσει τη θέση του για να μπορέσει να ολοκληρώσει το στρατηγικό του σχέδιο για τον θεσμικό αφοπλισμό, την πλήρη αποδυνάμωση και την ολοκληρωτική υποταγή της Εργασίας, για την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Το αν θα τα καταφέρει θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα ερμηνεύσουν και από τα μέσα με τα οποία θα αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση, αλλά και τον φιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό συνολικά οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Η συνειδητοποίηση πως ο καπιταλισμός, που έφτασε τα όριά του, πρέπει να ανατραπεί, γιατί καταστρέφει τη φύση και απειλεί τη ζωή, τις ελευθερίες και την πρόοδο της ανθρωπότητας, είναι προϋπόθεση για την συνολική άρνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την αναζήτηση ενός άλλου τρόπου παραγωγής και κατανομής του αναγκαίου για την ευημερία και την πρόοδο της ανθρωπότητας πλούτου. Μια συνειδητοποίηση η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει την πνευματική μας απελευθέρωση από τους σκοταδιστικούς μύθους και τις εξουσιαστικές αντιλήψεις της άρχουσας τάξης. Προϋποθέτει δηλαδή την πνευματική, την ιδεολογική και πολιτική αυτονόμησή μας και κατά συνέπεια την, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, διατύπωση της στρατηγικής των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η οποία θα πάρει τη μορφή μιάς Νέας Ατομικής και Συλλογικής Αυτοπεποίθησης, μιάς Νέας Επαναστατικής Λαϊκής Βούλησης και ενός Νέου Σχέδιου για την Κοινωνία και την Ανθρωπότητα.
Έχω την αίσθηση, πως η εξέγερση των Ελλήνων Εφήβων που συγκλόνισε τη χώρα, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο τις τελευταίες εβδομάδες δεν αποτελεί μια από τις συνηθισμένες εκρήξεις θυμού της νεολαίας, αλλά σύμπτωμα διαμόρφωσης αυτής της Νέας Αυτοπεποίθησης, μια ωδίνη της ιστορίας στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από το παλιό και να γεννήσει το καινούργιο. Θα χρειαστούν, σίγουρα, πολλές ακόμα τέτοιες ωδίνες μέχρι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να ξυπνήσουν από το λήθαργό τους, να ταράξουν την αδράνειά τους, να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να ακολουθήσουν τη Νέα Γενιά στον αγώνα της για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση ενός καλύτερου, ενός αντάξιου της ανθρώπινης ύπαρξης κόσμου.
Θα χρειαστεί πάνω απ’ όλα η ίδια η Νέα Γενιά να συνειδητοποιήσει τον επαναστατικό ρόλο της στα πλαίσια του Λαϊκού Κινήματος και να συγχρονίσει το βηματισμό της στη στρατηγική της υπέρβασης, της ανατροπής και όχι του εκσυγχρονισμού, ή της βελτίωσης του καπιταλισμού, για να μην μπορεί κανένας κομματικός ινστρούχτορας, να συκοφαντεί τον αγώνα της και να τον εμφανίζει ως «επανάσταση των ‘μαμάκηδων’…, ψευδοεπανάσταση που βασίζεται ακριβώς στη λογική και στη λειτουργία της προστατευόμενης οικογένειας…σαν το μωρό που γλύφει το αγαπημένο αντικείμενο και μετά το πετά – κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη νεολαία που σπάει βιτρίνες…», (βλέπε Ανδρουλάκης Μίμης, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 04.01.2009, σελ.47), επειδή δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει και να τον υποτάξει στα σχέδια του σκληρού πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος ή/και επειδή κανένας ινστρούχτορας δεν θέλει και δεν μπορεί να κατανοήσει το συμβολισμό αυτών των εκδηλώσεων, σαν την πιο φυσιολογική αντίδραση της νέας γενιάς απέναντι στην απάνθρωπη καθημερινότητα και στην γκρίζα προοπτική της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Θα χρειαστεί ακόμα η Νέα Γενιά να αποφύγει το σφιχτό εναγκαλισμό που επιχειρούν διάφοροι αχυράνθρωποι, επαγγελματίες «νεολαίοι», με ουδέτερες υποτίθεται, αλλά φανταχτερές ταμπέλες, οι οποίοι την αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, μεταξύ καπιταλισμού και εργαζόμενης ανθρωπότητας, τη μεταφέρουν, ως «διαγενεακή υπόθεση», στο επίπεδο των «γενεών», όπου υποτίθεται πως οι μη-νεολαίοι εκπροσωπούν τη συντήρηση και οι νεολαίοι την πρόοδο. Ζητούν τη θέσπιση «διαγενεακού δικαίου», που θα επιτρέπει την αύξουσα συμμετοχή των νέων στην πολιτική εξουσία, που διαχειρίζεται το εποικοδόμημα, για λογαριασμό του κεφαλαίου. Τέτοιες προσεγγίσεις δεν είναι μόνο απολίτικες και αντεπιστημονικές, αλλά είναι αποπροσανατολιστικές και βαθιά αντιδραστικές και δεν αφορούν την εργαζόμενη κοινωνία, αλλά όσους «νεολαίους» βιάζονται να μπουν στην υπηρεσία του κεφαλαίου ως επαγγελματίες πολιτικάντηδες και γι’ αυτό συγκρούονται με τους πολιτικούς «πατεράδες και τους παππούδες τους», που αργούν ή και αρνούνται να τους αδειάσουν τη γωνιά. Ας μην γελιόμαστε ο ταξικός αγώνας δεν ήταν ποτέ και δεν είναι ούτε στην εποχή μας, αγώνας μεταξύ γενεών, φυλών, φύλλων θρησκειών και πολιτισμών, αλλά μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, γι’ αυτό και η προοδευτικότητα ή η αντιδραστικότητα του καθενός προσδιορίζεται από τη θέση που παίρνει σ’ αυτή τη βασική αντίθεση.
Θα χρειαστεί, τέλος, οι νέοι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν θετικά τα όποια αδιέξοδα και τις όποιες αγωνίες της ηλικίας, της εποχής, της τάξης και της κοινωνίας στην οποία ζουν και αντί οι αγωνίες τους να γίνονται άγχη, (φοβίες απόγνωση και καταθλίψεις που θα τους σπρώξουν στους τεχνητούς παράδεισους, στους ψυχαναλυτές, στους παπάδες ή στο φαύλο κύκλο της αδιέξοδης βίαιης, σπάνια όμως τυφλής και συνήθως ύποπτα ελεγχόμενης, ψυχολογικής αντίδρασης απέναντι στο σύστημα που τους περιθωριοποιεί και τους καταστρέφει, για να μην τους έχει απέναντί του), να μετασχηματίσουν τις αγωνίες τους για το μέλλον το δικό τους, της πατρίδας τους και της ανθρωπότητας, σε αγώνα υπέρβασης των οδοφραγμάτων που βάζει το σύστημα στην κατάκτηση και στην κοινωνικοποίηση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, που θα δώσει τη δύναμη στην αποφασιστική πλειοψηφία της κοινωνίας να ανατρέψει συθέμελα το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομήσει, με την ενεργή συμμετοχή όλων στο Αμεσοδημοκρατικό Λαϊκό Κίνημα, έναν καλύτερο κόσμο. Να κατανοήσουν οι νέοι άνθρωποι, την ιστορική πραγματικότητα πως οι «επαναστάσεις» αγράμματων, ή «γραμματιζούμενων» ένοπλων μειοψηφιών χωρίς την κοινωνία, αποδείχτηκαν «αγράμματες επαναστάσεις» που εξελίχτηκαν σε βίαιες εξουσίες ενάντια στην κοινωνία και στην πρόοδο, συμβάλλοντας έτσι στη σωτηρία και στη διαιώνιση του συστήματος εκμεταλλευτικής εξουσίας. Η γνώση, διδάσκει η ιστορία, είναι η μόνη αποτελεσματική απελευθερωτική επαναστατική δύναμη, ενώ η «επαναστατημένη» άγνοια είναι αντεπαναστατική αδυναμία που εμποδίζει την επανάσταση για την κοινωνική απελευθέρωση της Εργασίας.
Δεν είναι εύκολο, αντίθετα είναι πολύ δύσκολο, αλλά είναι ζωτικά αναγκαίο και κρίσιμο να σπάσουμε όλοι, νεολαία και εργαζόμενοι, όχι τόσο τις βιτρίνες σύμβολα, όσο τις αόρατες αλυσίδες, δηλαδή τις όποιες πνευματικές, ιδεολογικές, πολιτικές, οργανωτικές και συναισθηματικές κομματικές εξαρτήσεις, που μας οπαδοποιούν και μας κρατάνε ομήρους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που δημιουργούμε τον παγκόσμιο πλούτο, να δημιουργήσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τον ΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, να καταργήσουμε τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που δημιουργούν πλούτο για λίγους και δυστυχία για τους πολλούς και να εγκαθιδρύσουμε σχέσεις ΑΜΕΣΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, στο πλαίσιο των οποίων η παραγωγή θα υπακούει στις αρχές της Ισότητας, της Ελευθερίας, του Ανθρωπισμού και της Ειρήνης, ώστε η παραγωγή να υπηρετεί την πανανθρώπινη ευημερία, την πρόοδο της Ανθρωπότητας και την ειρηνική συμβίωση των Ανθρώπων και των Λαών και όχι την ανισότητα, την αδικία, την καταστροφή και τον πόλεμο
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το βαθύτερο ουμανιστικό νόημα της εξέγερσης των εφήβων, η οποία θα δικαιωθεί στο βαθμό που θα γίνει εξέγερση ολόκληρης της εργαζόμενης ανθρωπότητας με πρωτεύοντα στόχο την κοινωνική απελευθέρωση της Εργασίας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για ένα ειρηνικό κόσμο και για έναν Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, www.epithesh.blogspot.com
Αυτό το κείμενο θα το βρείτε επίσης στο: www.monthlyreview.gr
_______________________________________________________________